அபியின் கவிதை (கவனம்: ஆங்கிலம்!)

சகோதரர் ஆசிஃப் மீரானின் மகன் அபி (அப்துல் ஜெப்பார்) எங்கள் செல்லப்பிள்ளையும் கூட. எதிர்பாராத விபத்தில் சிக்கிக்கொண்ட அவன் நலமுடன் மீண்டுவர நாளும் எங்களின் பிரார்த்தனைகள் உண்டு.

அவன் எழுதிய ஆங்கிலக் கவிதையை ஆசிப் நேற்று அனுப்பினார்.

'அருமையா இருக்கு. தமிழில் எழுதினால் கொஞ்சம் எனக்குப் புரியும்' என்றேன்.

'அல்ஹம்துலில்லாஹ்!! எழுத மாட்டாண்ணே!!'

'அப்பாடா!'

*

தன்னம்பிக்கையும் பாசமும் பொங்கும் அந்தக் கவிதை இது :


The Start


Some nights, I stay up late and wonder,
Of a different life instead of this blunder.
A moment was all it took for this mishap,
It happened just as quickly as saying ASAP.

The last vision I saw, slowly became blurry,
I woke up to flashes of light, all quite swirly.
I kept hearing people talking, but in a distorted sound,
Though, despite my efforts, I didn't know what was happening all around.

I open my eyes, slowly, after God knows when,
To see a man standing beside me, taking notes with a pen.
It didn't dawn on me, what had taken place within that period due to the stress,
I felt so tired and fatigued that all I could do at the moment was rest.

I awoke to my father right in front of me with tears in his eyes,
The seriousness set in when I found out that I was paralyzed.
All I could do was reassure him and smile, regardless of the circumstance,
My only hope? To pray to the Most Merciful, to make me recover soon and advance.

*

ஆங்கிலத்திலிருந்து

தமிழாக்கம் - மதுமிதா

ஆரம்பம் -    அபி (அப்துல் ஜப்பார்)

-----------------------------------------------------------

இந்த பிழையான வாழ்க்கைக்கு

மாற்றான வாழ்க்கையை விரும்பி

உறங்காமல் சில இரவுகள் 

நீண்டநேரம் விழித்திருப்பேன்.

நொடிப் பொழுதில்

இந்த விபத்து

நிகழ்ந்து விட்டது

கணநேரத்தில்

அத்தனை விரைவாக

அனைத்தையும் தவறாக

மாற்றிப்போட்டு விட்டது.

நான் கண்ட கடைசிக் காட்சி

மெல்ல மெல்ல மங்கலானது

சுழன்று கொண்டிருந்த

ஒளியின் பளிச்சிடல்களுக்கிடையில்

கண் விழித்தேன்.

நம்பிக்கையிழந்த ஒலியில்

சிலர் பேசுவதை

கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன்

எத்தனை முயன்ற போதும்

என்னைச் சுற்றிலும்

என்ன நடக்கிறதென்று தெரியவில்லை.

கடவுள் நிச்சயித்த நாளொன்றில் 

கண்களை நான் மெதுவாகத் திறந்தேன்

ஒருவர் கையில் பேனாவுடன்

குறிப்பெடுத்துக் கொண்டிருந்தார்.

மன அழுத்தத்தின் காரணமாக

அந்த காலகட்டத்தில் நிகழ்ந்தது எதுவும்

என்னில் பதியவில்லை

நான் மிகவும் சோர்ந்துபோய்

அதீத களைப்புடன் இருந்தேன்

அந்த தருணத்தில்

என்னால் செய்யமுடிந்தது

ஓய்வெடுத்தல் மட்டுமே

என் எதிரில்

கண்ணீருடன் நின்றிருந்த தந்தையைப் பார்த்தபடி

கண்விழித்தேன்

நான் உடலை அசைக்க முடியாமல்

முடங்கிப் போய் இருக்கிறேன் என்று அறிந்தபோது

நிலமையின் தீவிரத்தை உணர்ந்தேன்

இந்த சூழலை கருத்தில் கொள்ளாமல்

என்னால் செய்ய முடிந்ததெல்லாம்

அவருக்கு உத்தரவாதம் அளிக்கும் புன்னகை

எனது ஒரே நம்பிக்கை

நான் விரைவில் எழுந்து

நடமாடவும் நலம்பெறவும்

பெருங்கருணையாளனை

பிரார்த்தனை செய்வதே

நன்றி: "இனிய திசைகள்"

-------------------------------------------------------


அபியின் இன்னொரு சிந்தனை இது :

The View

We are now at a point where black screens always face us,
In our homes, our place of work or even on the local bus.
What they all display varies from person to person,
The content is almost endless that it's so hard to reach a conclusion.

A single letter to an entire sculpture in just one screen,
To infinite lines of code on another, which can make an amateur coder scream.
It doesn't matter if it's small, large, tall or wide,
All those who stare into them seem to be in a daze or hypnotized.

Some say it's a hazard, some say it's fine,
What happens when, even little kids, watch YouTube for hours at a time?
Some may give excuses like, "Look at this video, this cat is mixing the pudding!"
Heck, some of us take our phones to the bathroom! To whom are we kidding?

Yes, I'll admit that I'm a hypocrite and I've done some of these crimes,
Yet, I've never cut myself, staring at the TV, while trying to slice some limes.
I say, let's start changing ourselves by choosing to stay offline,
To spend time with family and friends so that we don't get disconnected and whine.

*

Thanks : Asif Meeran