வழிநிலை (2) - ஆபிதீன்

மூன்றே வரியில் முன்பு  இணையத்தில் முனகியிருந்தேன், 'லண்டனுக்கும் போயிருந்தீரா பிழைக்க? - கேட்டார் நண்பர் - ஜனாப், நாகூருக்கும் போயிருக்கிறேன்' என்று.  'ஹைக்கூ' லோக்கூவெல்லாம் தெரியாது எனக்கூ.  கவிதைதான் என்று அடித்துப் பாராட்டிய காலேஜ் புரொப்பஸர், ' மடக்கி எழுதியிருந்ததாலா?' என்று நான் மடக்கியபோது மழுப்பலான சிரிப்பைத்தான் பதிலாகத் தந்தார். 'தோழ'ய மட்டும் தூக்கிட்டா நல்லா இரிக்கிம்ங்கனி' என்று தூய தமிழிலும் சொன்னார்  பிறகு. எடுத்துவிட்டு ? இவர் பெயரை போட நினைக்கிறார் போலும். போதும் பட்டது.

சொல்லவந்த விசயம் வேறு. அந்தக் கவிதைக்கு - அப்படியே இருக்கட்டுமாக - நான் வைத்த தலைப்புதான் : வழிநிலை. இந்த வார்த்தை உண்மையிலேயே எனக்கு புதுசு.  நாடோடிக்கூட்டம் போல நானூத்தி சொச்ச வருடங்களாக ஒவ்வொரு நாடாகச் சென்று பிள்ளைகுட்டிகளுக்காக நாய்படாத பாடு படும் நம்மவர்களின் நிலையைச் சொல்ல 'சஃபர்' (பிரயாணம்) என்ற வார்த்தை போதாதே, பிற மதத்துச் சகோதரர்கள் புரிந்துகொள்ளவும் சிரமமாயிற்றே என்று யோசனை செய்துகொண்டிருந்தபோதுதான் - இம்மாதிரி 'பொழக்கத் தெரிஞ்ச புள்ள'யாக நேரத்தைச் செலவழிப்பதில் என்னை அடிக்க ஆள் கிடையாது - 'வழிநிலை' வந்து கையில் விழுந்தது.  போட்டவர் , பெரும்புலவர்களில் ஒருவரான மர்ஹூம் நெய்னா முஹம்மது அவர்களின் பேரன் ஈ.எம்.அலி மாமா (இவர்களும் இப்போது இல்லை. இன்னாலில்லாஹி..).  என் வாப்பாவின் நெருங்கிய சிநேகிதர்களில் ஒருவர்.  சஃபரிலிருந்து ஊருக்கு இவர்கள் வந்தால் கண்டிப்பாக  பார்க்கச்சொல்லி 'காயிதம்' வரும் பினாங்கிலிருந்து. வீட்டுக்கான சாமான்களுடன் எனக்காக வாப்பா கொடுத்தனுப்பும் விதவிதமான சீன பிரஷ்கள் வாங்கவும் ஆர்வமாகப் போவேன். ஆ, எப்படி இருப்பார்கள் கம்பீரமாக மாமா..  கப்பதொப்பியும், கவர்ச்சியான குறுந்தாடியுமாக... சின்னவயசிலிருந்து பலமுறை பார்த்திருக்கிறேன் , தாடியை அல்ல, தங்கமான மாமாவை. 'உம்மட்டேர்ந்து லெட்டர் வந்தா ஒடனேயே காட்டிடுவாரு மம்மசன் (என் வாப்பாவின் பெயர்).  ஆர்டிஸ்டா போவப் போறியுமோ? ஒழுங்கா படிக்கப் பாரும்ங்கனி' என்பார்கள் பிரியத்தோடு.

'வரையிற ஆசை'யில் மண் விழுந்து வழியற்ற எழுத்தாளனாக  வளர்ந்த பிறகு அவர்கள் வைத்திருக்கும் அபூர்வமான புத்தகங்கள் வாங்கவும் பிறகு போயிருக்கிறேன்.

ஆர்.பி.எம் கனி எழுதிய 'பாரஸீகப் பெருங்கவிஞர்கள்' புத்தகத்தை வாங்கிப் படித்துவிட்டு ஒரு மாதம் கழித்து திரும்பக் கொடுத்தேன்.

'புத்தகத்தை திருடறவன்ற ஒரு கையை வெட்டணும்' என்று அமைதியாகச் சொன்னார்கள்.

'மாமா..' என்று சொல்லிவிட்டு தெருவில் பாய்ந்தோட ரெடியானேன், கையை உதறிவிட்டு.

'திருடுன நல்ல புத்தகத்தை திருப்பிக் கொடுக்குறவன்ற ரெண்டு கையையும் வெட்டணும்ங்கனி' என்றார்கள். சிரித்துக்கொண்டுதான்.

அந்த ஆன்மீகப் புத்தகத்தோடு அன்று எடுத்த ஓட்டம்தான். விபரீதமாகப் பார்க்கவேண்டாம். அதிலிருந்து எடுத்து கவிதைகள் எல்லாம் எழுதுவதில்லை. அசல் சூஃபியாகும் ஆர்வம்தான்.

இன்னும் 'வழிநிலை'க்கு வரவில்லை பாருங்கள். இந்த வார்த்தையைச் சொன்னது மாமாதான் என்றாலும் எனக்குச் சொன்னவர் அவர்களின் மூத்த மகனார் சேத்தாப்பா. நூர்ஷா தைக்கால் ’ஹந்திரி’யில் ஒருமுறை அவர் முகம் பார்த்து , தங்கித் தங்கிச் செல்லும் 'முகாம்' பற்றி தயங்கித் தயங்கி ஏதோ நான் பேசியபோது அதற்கு 'வழிநிலை' என்று சொல்லலாம் என்று தன் வாப்பா சொன்னதாகச் சொன்னார். அட, அளஹா இக்கிதே...

அந்த வார்த்தை சரிதானா என்று ஒரேயொரு தமிழ்க் களஞ்சியத்திடம்தான் கேட்டேன் அப்போது.  பெயரைச் சொன்னால் சிங்கை ’தமிழ்முரசு‘வில் பணியாற்றிய ஜாஃபர்முஹ்யித்தீன் மாமா  என்று தெரிந்துவிடும். ரகசியமாகவே இருக்கட்டும். ‘அலியார் சொன்னா சரியாத்தான் இரிக்கிம்’ என்று சொல்லிவிட்டார்கள். அதற்கு மேல் அப்பீல் ஏது? தர்ஹா அலங்காரவாசலில்  உட்கார்ந்துகொண்டு , போகிற வருகிற அத்தனை பேரிடமுமா 'வழிநிலை' பற்றி கேட்க இயலும்? பக்கத்தில் தலையாட்டிக் கொண்டிருக்கும் யானையிடம் கேட்டுக் கொள்ளச் சொல்லிவிடுவார்கள். அதுவும் சொன்னாலும் சொல்லும்.

'மெய்நிலை கண்ட' கூகுளாண்டவர் சொன்னாரே என்று வலைத்தமிழ் அகராதியை மேய்ந்தேன். 'பின்னின்று ஏவல் செய்தல்' பிரமாதமாகக் குழப்பிற்று.

முடிவில், 'வழிநிலை'யை  உபயோகித்தேனேயொழிய கூடவே பிறந்த என் சந்தேக ஷைத்தான் விடவில்லை. எவ்வளவு தூரம் சரியான வார்த்தையென்று தெரிந்துகொள்ள, அதைச் சொன்ன மாமாவிடமே கேட்கவேண்டும் என்று நினைத்தால் அடுத்த முறை ஊர் போகும்போதுதான் அது சாத்தியமானது. இரண்டு வருடங்களுக்கொருமுறை ஊர்போவது என் வழக்கம் (அல்லாஹ்வின் அளப்பரிய கிருபையாலும் அரபியின் கருணையாலும் அது ஒண்ணேமுக்கால் வருசமாகவும் ஆவதுண்டு).

இங்கே ஒரு தமாஷ்.

‘கல்லுருகி நீர் வடிக்கும், கண்மழையோ கரை உடைக்கும்’ என்று கவிஞர் சலீம் விவரிக்கும் நிலையிலிருந்து தற்காலிகமாகத் தப்புவதற்காக முதல் சஃபர் முடித்து  சென்னை ஏர்போர்ட்டிலிருந்து  வெளியேறும்போது 'வரவேல்ப்பு' (சரியாகத்தான் சொல்கிறேன். கல்ஃப்காரன் கதையைக் கூறும் மலையாள சினிமாவின் தலைப்பு அது) தர வந்திருந்த என் அஸ்மா , தங்கமலர் பூத்ததுபோல நின்றிருந்த மகளிடம் ஏதோ சொல்லச் சொல்ல அவளும் கீச்சுக்குரலில் உரக்கச் சொன்னாள், எல்லாரும் திரும்பிப் பார்ப்பதுபோல.

‘பரக்கத்தான வாசலிலே பாவா நிக்கிறேன்மா

ஏதாச்சும் கொடுங்க சீதேவி. ஹாத் படா ஹை!’

இதுதான் முதலில் நான் கேட்ட தேவகானம். 'எப்படி மச்சான்?' என்று பெருமையோடு வேறு கேட்டாள் அறிவாளி மனைவி. ஆகா,  'பஜா மன' பாடும் பர்வீன் சுல்தானா பறந்தோடிவிட்டாளேடீ!

பரக்கத்தான என்றால் வளமான, பாவா என்றால் மிஸ்கீன். மிஸ்கீன் என்றால்? பாவப்பட்ட பிச்சைக்காரன். அந்த மிஸ்கீன் , 'பாவா' என்று கூப்பிடுவதும் அழைக்கப்பட்டவர் அதற்காக வளமாகக் கோபிப்பதும் வேறொரு வேடிக்கை.

போதும் அரபுநாட்டு அசட்டுச் சிரிப்பு.

மாமாவின் வீட்டுக்குப் போனேன்.  ஆனால்...  அவர்களின் 'ஹயால்' (நினைப்பு) வேறு ஏதோ ஊரில் இருந்தது.  முழு மறதி. கண்கள் எங்கோ நிலைகுத்தியிருக்க கனத்த சுருட்டைப் புகைத்தபடி இருந்தார்கள். நல்லவேளையாக அது வாயில் இருந்தது, அவர்களின் வாயில்.

இப்போது எப்படிக் கேட்பது?

'திடீர் திடீர்னு அஹலுக்கு எப்பவாச்சும் யாபகம் வரும்..  பேசிப்பாருங்கம்மா' என்று மாமி சொன்னார்கள். மாமாவின் நிலையே முதலில் சரியில்லையே... என்னென்னமோ பேசினேன், மாமாவின் முகம் மட்டும் திரும்பவேயில்லை.

சட்டென்று 'ஜெய்னுல்’ஐ சேர்த்து என் முழுப்பெயரையும் சத்தமாகச் சொன்னார்கள். 'அல்லாவே , நான் வெரல்லாம் ஆட்டுறதில்லே மாமா.. ' என்று அலறிய நொடியில் அவர்கள் பார்வை மீண்டும் வேறெங்கோ போய்விட்டது. ஊஹூம், இனி திரும்ப வாய்ப்பில்லை.

அவர்களுக்கு ஆறுதல் கூறவாவது அன்பான மாமி இருந்தார்கள். அதிர்ஷ்டம் கெட்ட ஆயிரம், லெட்சம் சபராளிகளின் கடைசி நிலையென்ன, வழியென்ன?

'ஊரோட வந்துடுங்க வாப்பா.. நாங்க பாத்துக்குறோம்' என்று பிள்ளைகள் எத்தனைமுறை சொன்னாலும் 'வந்தாரை  வாழவைக்கும் சொர்க்க பூமி இது.. தெம்பு இருக்கும்வரை இருக்கிறேன் தம்பி..' என்று மறுத்து பதில் எழுதிய என் சீதேவி வாப்பா , கடைசியில் ஒரேயடியாக ஊர்வந்து உட்கார்ந்தபிறகு கிடைத்த அனுபவங்களில் மனமுடைந்து (இப்போதே சொல்கிறேன், எனக்கும் இப்படித்தான் நடக்கும். விரிவாக எழுத மலரில் இடமில்லை) மறுமைக்கு 'சஃபர்' சென்றதும் அந்த நிலையில்தான்.

யோசித்தால் 'வழிநிலை'யை விட 'வலிநிலை'தான் சரியென்று தோன்றுகிறது.

abedheen@gmail.com

***

குறிப்பு :  நாளை மறுநாள் (23rd Aug'2014) சிங்கப்பூர்   நாகூர் சங்கம் வெளியிடும் மலருக்காக எழுதியது இது.  'சா. ரூமி, அப்துல் கையும் , காதர் ஒலி, மற்றும் பல நாகூர் எழுத்தாளர்கள் எல்லாம் பங்களிக்கிறார்கள். நாலு வரியில் கவிதை எழுதி நீங்கள் அனுப்ப இயலுமா?'  என்றுதான் முதலில் கேட்டார்கள்.   கவிதையெல்லாம் வராது என்று பழைய 'ருசிக்காலம்' அனுப்பினேன். 'நைஸ், ஆனால் சிக்ஸ் பேஜஸ் வருதே.. டூ பேஜ் ப்ளீஸ்' என்றார்கள் தமிழை நேசிப்பவர்கள்.  புலவர் ஆபிதீனின் 'பிடிவாதம் ஏனுமய்யா.' பாடலைப் புலம்பினேன் கொஞ்ச நேரம். 'இத்தனை கே.பிக்குள் சிறுகதை அனுப்புங்கள் என்று கேட்ட எழுத்தாளருக்கே 'போய்த் திரும்புதல் 35 kbக்குள் ' என்று கிண்டலாக எழுதி அனுப்பியவன் நான். இப்போது மட்டும் எப்படி முடியும்? கச்சிதமாக எழுதும் கலை உயர்ந்ததுதான். ஆனால் எனக்கு வராதே சார்...  தவிர, தனியாக வேறு இருக்கிறேனா, கை வைத்தால் அது பாட்டுக்கு நீண்டு விடுகிறது, என்ன செய்வேன்! ஒரு வகையாக - வில்லங்கம் ஏதுமின்றி - எழுதிவைத்தேன். முடித்தது எப்படியோ தெரிந்து விட்டது போல. உடனே மலரை வெளியிட்டுவிட்டார்கள்! வருத்தமில்லை, மலர் வெளியிடுபவரும், இன்னிசை தருபவரும் ஜெயினுல் ஆபிதீனாக அமைந்து விட்டதில் சந்தோஷம்தான். விழா வெற்றி பெற வாழ்த்துகிறேன்.

***

Thanks to : Nagore Association, Singapore