வானவில்:- - ஸ்ரீதர் நாராயணன் சிறுகதை

'திண்ணை'யில் வெளியான என் 'கதை'கள் சிலவற்றின் சுட்டி சரியாக வேலை செய்யாததால், சொடுக்கினால் 'ivalid story' என்று வேறு இணையமும் சொல்வதால்,  இணையற்ற சோகத்தில் இருந்தேன். (நல்லவேளையாக தாஜின் தமிழ்ப்பூக்களில் என் 'குழந்தை' பத்திரமாக இருக்கிறது  இந்த நொடி வரை) . இந்தப் பக்கங்களிலேயே அவைகளை பதிவேற்றலாம் என்றால் வாசகர்களின் நிலை நினைத்து ஒரே கவலை. அப்போதுதான் 'நான் உதவுகிறேன் சார்' என்று தன் சிறுகதையுடன் வந்தார் சகோதரர் ஸ்ரீதர் . காமெடியாக சொல்கிறேனே தவிர தவறாமல் நான் பார்க்கும் தளம் அவருடையது. அமீரகத் தமிழர்களுக்கு ஆபிதீனைக் காட்டிய அமெரிக்கத் தமிழரும் கூட. இவர் வெளியிட்ட பண்புடன் சிறப்பிதழுக்குப் பிறகுதான் இங்குள்ளோர் என்னை கண்டுபிடித்தனர் - 24 வருடங்களுக்குப் பிறகு (' சீறா-புறா-ஆனம் எழுதுனது நீங்கதானேன்னே..?' - சென்ஷி). ஸ்ரீதரின் சிறுகதைகளை விட அவரின் பதிவுகள் எனக்கு பிடிக்கும். 'காமோஷி பாணி', 'The Stoning of Soraya' என்று தேர்ந்தெடுத்து விமர்சித்த சினிமாக்களில் அவர் பக்கத்து 'கரிசனத்தை'யும் கண்டிருக்கிறேன். இந்தச் சிறுகதை பற்றி நாலு வரி எழுதச் சொன்னார். அதற்கெல்லாம் நான் தகுதியானவனல்ல என்பதால் ஒரே வரிதான்:  அனலடிக்கும் ஜூரம் அதிகமானது; கல்கி எஃபக்ட்! - ஆபிதீன்

***

வானவில்:-  - ஸ்ரீதர் நாராயணன்.

------------------------------------------------

'இன்டி...இன்ட்... இண்ட்ரா.... ஷேங்கர்.... ' கையிலிருந்த பேப்பரைப் பார்த்துக் கொண்டே கண்ணாடியை தூக்கிவிட்டுக் கொண்டு படித்த அம்மையார், சட்டென தலைநிமிர்ந்து, கொஞ்சம் கூச்சத்துடன் 'சரியாக உச்சரித்தேனா தெரியவில்லை' என்றார்.

பதினைந்து நிமிடமாக செல்ஃபோனை நிமிண்டிக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்த மனோகரி, சற்றே விடுதலையான உணர்வுடன், உற்சாகமாக எழும்பி கைகளை நீட்டிக் கொண்டு 'ஓ! சரியாகவே உச்சரித்தீர்கள் மிஸ். ரிட்டர். நான் மனோகரி ஷங்கர். இந்துவின் தாயார். இது ஷேங்கர்' 

மிஸஸ் ரிட்டர் என்றழைக்கப்பட்ட அம்மையார் சட்டென இணக்கமான பாவத்துடன் அப்படியே மனோகரியின் கையைப் பற்றிக் கொண்டு 'பிரமாதம்! உங்களை நன்றாக நினைவிலிருக்கிறது வாருங்கள் இப்படிப் போகலாம்' என்று அழைத்துக் கொண்டு போனார்.

இப்பொழுதெல்லாம் மனோகரியால் சட்டென அமெரிக்கர்களோடு ஒட்டிக் கொள்ள முடிகிறது.  எட்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் இந்திராவை இப்பள்ளியில் சேர்க்கும் எண்ணத்துடன் வந்தபோது, மருள் பார்வையும், குழறிய சொற்களுமாய் தடுமாற்றமாய் இருந்தவளா இவள்?  அதுவரை வேலூருக்கு வடக்கே பெங்களூரைத்தாண்டி சென்றவளில்லை.  அமெரிக்காவில் கால் பதித்த நாளிலிருந்து திருவிழாவில் தொலைந்து போன குழந்தை போல எப்போதும் தவிப்போடு காணப்படுவாள்.  ஒரு தொலைபேசி அழைப்பைக் கூட எதிர்கொள்வதில் அவ்வளவு பதட்டம்.  அக்செண்ட் பாதிப்பில்லாத ஆங்கில ரிக்கார்ட்டட் பதிலுக்கும் 'என்ன சொல்றான்னே புரியலியே' என்று பதைபதைப்பாள்.  இப்போதூ தோளிறக்க சட்டையும், லெக்கின்ஸும், ஸ்ட்ரெய்டனிங் கூந்துலும் வழுக்கும் ஆங்கிலமுமாக பளபளவென மாறிவிட்டாள்.  சமயத்தில் அவளே 'ய்யிண்டு' என்று அழைக்கும்போது சங்கருக்கு வியப்பாக இருக்கும்.

நேர்மாறாக சங்கர் கல்லூரிக் காலத்தில் காப்பாற்றி வைத்திருந்த முடியழகை எல்லாம் துறந்து முன்வழுக்கையை மறைக்க மொட்டை அடித்துக் கொண்டு, தாடையில் மடிப்புகளுடன், பியர் தொப்பையுடனும், பட்டைக் கண்ணாடியுடனும் மலச்சிக்கலுக்கு மருந்து சாப்பிட்டுக் கொண்டு நடுத்தர வயதை படுவேகமாக கடந்து கொண்டிருந்தான்.  பெண்கள்தான் எவ்வளவு வேகமாக வேரூண்றி கிளைபரப்பி நிலைபெற்று விடுகிறார்கள் என்று நினைத்துக் கொண்டான்.  மிஸஸ் ரிட்டர் அவர்கள் இருவரையும் பள்ளி முதல்வரின் அறைக்கு வழிநடத்தி சென்றார்.

'இதைப் பாருங்க' என்று மிசஸ். பர்னர் கையை நீட்டியபோதும் அந்த வியப்பு தொடர்ந்தது. சொல்லப்போனால் 'பெற்றோர் இருவரும் என்னை சந்திக்க வரவும்' என்று பர்னர் கையெழுத்திட்ட கடிதம் கிடைத்த போதே அவனுக்கு அந்த வியப்பு தோன்றியிருந்தது.. இத்தனை வருடங்களில் அவ்வப்போது சிற்சில விழாக் கொண்டாட்டங்களுக்கு எட்டிப் பாத்ததற்கு மேல் சஙகருக்கும் பள்ளிக்கும் எந்தவித தொடர்பும் இருந்ததில்லை.  மனோகரிதான் பெரும்பாலும் பெற்றோர்-ஆசிரியர் சந்திப்பு, கிறிஸ்துமஸ் கிஃப்ட், நூறாவது நாளுக்கு பிராஜெக்ட் என்று பள்ளிக்கான எல்லாவித சாங்கியங்களும் செய்து கொண்டிருப்பாள்.  இப்பொழுது கூட 'இண்டு சேங்கர் பேரண்ட்ஸ்?' என்று கேட்டு வரவேற்பறையிலிருந்து ப்ரின்சிபால் அறைக்கு இட்டு வந்தபோது கூட பர்னர் படக்கென எழுந்து வந்து மனோகரியை கட்டிப்பிடிக்காத குறையாக வரவேற்று குசலம் விசாரித்துக் கொண்டிருந்தார். சங்கரன் பக்கம் ஒரு தலையசைப்பு, அரை சிரிப்பு, பட்டும் படாமலும் ஒரு கைகுலுக்கல்.  

'என்னது இது?' என்று கேட்டவாறே மனோகரி வாங்கியபோதுதான் சங்கரன் கவனித்தான் பர்னர் கொடுத்தது ஒரு செல்ஃபோன்.  அதில் ஏதோ ஒரு வீடியோ படம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.  ஓடிக்கொண்டிருந்தது என்று சொல்ல முடியாது.  ஆடிக் கொண்டிருந்தது.  இருவர் ஆடிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஓரிரு நொடிகள் கழித்துதான் சட்டென உறைத்தது.  ஆடிக்கொண்டிருந்த இருவரும் ஏடாகூடமாய் ஆடிக்... இல்லை.. இது வேறெதோ சமாச்சாரம் என்று உணர்ந்தபோது மனோகரி சுதாரித்து போனை உதறித் தள்ளியவாறு 'என்ன மிஸஸ். பர்னர் இது' என்று வீறிட்டாள். 

பர்னர் படக்கென அந்த போனை எடுத்து அங்கே இங்கே என்று தேடி அதை ஆஃப் செய்தார்.  'மன்னிக்கவும்.  உங்களை நிலைகுலைய செய்வது என் நோக்கமில்லை.  இது மிஸஸ் வாரனுடைய ஃபோன்.  அவர் குறிப்பிட்ட ஒரு சம்பவத்தை... உங்கள் பெண் இண்ட்டு  சம்பந்தப்பட்ட சம்பவத்தை உங்களிடம் விளக்கவே இதைக் காட்ட வேண்டியதாகப் போய்விட்டது'

அந்த ஏடாகூடமான வீடியோ பாடலுக்கும் பதினான்கு வயதுப் பெண் குழந்தைக்கும் என்ன சம்பந்தம்.... என்று உறைந்து போய் இருக்க பர்னர் விளக்க ஆரம்பித்தார்.

கடந்த வாரம் மிசஸ் வாரன் கைமறதியாக வைத்துவிட்ட போனைத் தேடி க்ளாஸ் ரூமுக்கு திரும்பி வந்தபோது இந்துவும் இன்னொரு பையனும் அந்த ஃபோனை வைத்துக் கொண்டு பேசிக் கொண்டிருந்தார்களாம். அப்படி என்ன விவாதித்துக் கொண்டிருந்தார்கள் என்று சோதனையிட்டால் இந்தத் தளம் 'பார்வையிடப்பட்டதாக' காட்டியதாம்.  

'மிஸஸ் வாரன் சார்பாக நான் முதலில் மன்னிப்பு கோருகிறேன். இம்மாதிரியாக செல்ஃபோனை விட்டுப் போகும் தவறு இன்னொருமுறை நிகழாது.  அதே சமயம் நீங்களும் உங்கள் குழந்தைகள் பற்றி தெரிந்து கொள்ளவேண்டும்.  இவையெல்லாம் பக்குவமாக கையாளப்பட வேண்டிய விஷயங்கள்.  எதுவும் தீர்மானமாக தெரியாத வகையில் நாங்கள் குழந்தைகளிடம் எதையும் விசாரித்து அவர்களை கூச்சப்பட வைப்பது முறையல்ல.  சம்பந்தப்பட்ட பையனின் பெற்றோரிடமும் யார் பெயரையும் குறிப்பிடாமல் பேசியிருக்கிறோம்'

மனோகரிதான் முதலில் சுதாரித்துக் கொண்டாள் 'ஹ... அவள் சிறு குழந்தை மிஸஸ் பர்னர்.  ஏதோ கவனப்பிசகு என்றே நினைக்கிறேன்.  மிஸஸ் வாரனை சந்திக்க முடியுமா?  முழுவிவரத்தையும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் எனக்கு' என்றாள்.

'கண்டிப்பாக மேனோ.  எதிர்பாராவிதமாக மிஸஸ். வாரன் உடல்நலமின்றி விடுப்பில் இருக்கிறார்.  குழந்தைகளின் உலகம் மிகவும் எளிமையானது. மென்மையானது.   நாம் அனுமானிக்க முடியாத வேகத்தில் மாறக்கூடியதும் கூட.  நீங்கள் எவ்வளவு பொறுப்புமிக்க பெற்றோராக இருந்து வருகிறீர்கள் என்று எங்களால் நன்றாகவே அவதானிக்க முடிகிறது.  இது போன்ற நிகழ்வுகளை உங்களுக்கு தெரியப்படுத்துவது மூலம் குழந்தையை நீங்கள் சரியானபடி வழிநடத்த முடியும் என்றே நம்புகிறோம்'

அந்த சம்பவத்தின் முழு தாக்கத்தையும் உள்வாங்க சங்கருக்கு சில நிமிடங்கள் பிடித்தன.  இந்து, அவனுடைய சின்னஞ்சிறிய இளவரசி.  அவளைப்பற்றியா பேசுகிறான் இந்த ஓட்டைப்பல்லு வெள்ளைக்காரி? வேலூர் அப்பல்லோவில் ஒரு வெள்ளிக்கிழமை பின்னிரவில்தான் இந்து பிரசவமானாள்.  அந்நேரத்திலும் ஆஸ்பத்திரியின் அத்தனை நர்சுகளும், டாக்டரும் அவள் பிரசவத்தை கொண்டாடினார்கள்.  'உங்களுடைய பழைய துக்கத்தை போக்கும் வண்ணமாக வானவில் உதித்து விட்டாள்' என்று வாழ்த்துகள் குவிந்து கொண்டிருந்தன.  அதற்கு இரண்டு வருடங்கள் முன்னால் 6 மாத கர்ப்பம் தவறியபோது மனோகரிக்கு ஆறுதல் சொன்ன டாக்டர் திலகவதிதான் அந்த பிரசவத்தையும் பார்த்தார்.  'புயலுக்கு பின்னே தோன்றிய வானவில் இவள்'' என்று குறிப்பிட்டார்.  மருத்துவ உலகின் வழக்கில் ரெயின்போ சைல்ட் என்று குறிப்பிடுவார்களாம்.   

துடைத்த மெழுகு பொம்மையாக துணிப்பொதியில் சுருட்டின குழந்தையை கொண்டுவந்து சங்கரின் அம்மா மடியில் போட்டார்கள்.  'டாக்டர் சொன்ன மாதிரி இந்திர தனுசுடா இவ.  இந்திரா... உங்களுக்கான வசந்தம் இவதான்'  என்று சந்தோஷக் கண்ணீரோடு அம்மா சொன்னாள்.  

சங்கருக்கு இப்போதே அம்மாவை போய்ப் பார்க்க வேண்டும் போலிருந்தது.  

'என்னை லிண்டென் டெர்மினல் கிட்ட விட்ருங்க.  நான் பஸ் புடிச்சிப் போயிக்கிறேன்.  இன்னிக்கு ரிலீசுக்கு இருந்தே ஆகனும்னுட்டான் ஹெய்ன்ஸ்.  ஈவ்னிங் சீக்கிரம் வந்திடறேன்.  லெட்ஸ் டாக் அபவுட் திஸ் லேட்டர்'

மனோவை இறக்கிவிட்டதும் பெரிய வெற்றிடத்தில் நிற்பது போல் உணர்ந்தான்.  அலுவலகத்தை தவிர்த்து வீட்டுக்கு வந்து அம்மாவுக்கு தொலைபேசும் உந்துதலில் ஃபோனை எடுத்தான்.  அத்தனை இராத்திரியிலும் வேலூரின் சந்தடியற்ற மூலையில் ஆழ்ந்த  துயிலை உதறிவிட்டு அவனுடன் பேசுவதற்கு அவள் தயாராகவே இருப்பாள் என்ற உணர்வே அவனை சற்று அமைதி கொள்ளச் செய்தது.  இந்து அப்படியே அம்மாவின் உருவத்தை புதியதாக உண்டாக்கியபடிக்கு வளர்ந்து கொண்டிருந்தாள் என்றுத் தோன்றியது.  கூடத்தின் கணப்பிற்கு மேலே அம்மாவின் புகைப்படம் மாட்டப்பட்டிருந்தது.  அவளுடைய கல்யாணத்துக்கு ஒரு மாதம் முன்னால் பூ தைத்துக் கொண்ட ஜடையுடன் கண்ணாடி பீரோ முன்னாடி வைத்து எடுத்த புகைப்படம் அது.  அப்போதுதான் எஸ்ஸெஸெல்சி பரீட்சை முடித்திருந்தாளாம்.  எழுதிவைத்த ஓவியம் போல அகண்ட விழிகளுடன் அம்மாவும் வேலூர் வீடும் அப்படியே அந்தப் படத்தில் உறைந்து இருந்தார்கள்.  இந்துவின் சமீபத்திய படமொன்றை எடுத்து அம்மாவின் படத்தின் பக்கத்தில் மாட்டி வைத்தால் கறுப்பு / வெள்ளைப் படத்தை, வண்ணத்தில் மீள்-உருவாக்கம் செய்தது போலத்தான் இருக்கும்.   

மூன்று வருடங்களுக்கு முன்னால் அம்மாவுக்கு ஹிஸ்டெரெக்டோமி செய்தபோது போனில் 'எனக்கென்னப்பா பிரச்னை.... தொ... பேத்தி குதிர்ந்திட்டா.  அவளுக்கு ஒரு கல்யாணங் காச்சின்னு ஆகி கொள்ளுப் பேத்தியயும் பாத்திடனும்.  அதுவரை தாக்குப்பிடிச்சாப் போதும்ங்கிறேன்' என்று பொங்கி பொங்கி சிரித்தபடி சொன்னாள்.  உயிர்த்தலின் தொடர்ச்சி இப்படிதான் நிகழ்கிறது போல.  

'மனோ, இன்னிக்கு பேசலாம்னு சொல்லிட்டிருந்தியே' பின்மாலை முழுவதும் கம்ப்யூட்டரோடு போராடிக் கொண்டிருந்த மனோகரியை மெள்ள வினவினான்.  

'எதுப்பா?'

'இந்து ஸ்கூல் மேட்டர் பத்தி'

'ஹ... இரு வர்றேன்.  இன்னிக்கு தலைபோற அவசரம்.  ரிலீஸ் தள்ளிப் போயிருமோன்னு எல்லாரும் மண்டயப் பிச்சிட்டு இருக்கோம்.  இன்னொரு கால் முடிச்சிட்டு வர்றேன்.'  என்று சொல்லியவள் தலையைத் திருப்பி 'லெட்ஸ் நாட் ஓவர் ரியாக்ட்.... ரொம்பவும் டெலிகேட்டான விஷயம்' என்றாள்.

'அந்த் ஓட்டைப்பல்லி சொல்றதிலெல்லாம் எனக்கு சுத்தமா நம்பிக்கயில்ல.  மொதல்ல அவ நம்மள கூப்பிட்டிருக்கவே கூடாது.  சுத்த நான்சென்ஸ் இது' சங்கருக்கு படபடவென்றிருந்தது..

'என்னயக் கேட்டா.... ஒரு நா இல்ல ஒரு நா இந்தமாதிரி ஏதாவது எதிர்நோக்கித்தான் ஆகனும்.  குழந்தைகிட்ட நாம பேசிடறது பெட்டர்.  வசந்திகிட்ட பேசினபோது இதயேதான் சஜஸ்ட் பண்ணாங்க'

'நீயே எல்லார்கிட்டயும் போய் தண்டோரா போடுவ போலிருக்கே.  இதெல்லாமா வசந்திகிட்ட டிஸ்கஸ் பண்றது.... வீ நோ அவர் சைல்ட் பெட்டர் தென் எனிபடி.  ஸ்கூலை மாத்திடறதுதான் சரி.  இல்ல பேசாம ஊருக்கு திரும்பிடலாம்.  வேலூர் இப்ப எவ்ளோ டெவலப் ஆயிடுச்சு.  வீட்ல அம்மா.... உடனே போயிட்டு வர்றதுக்கு அத்தை மாமான்னு எத்தனயோ சொந்தங்கள்.  இந்துக்கு அதான் சேஃப்.  இதெல்லாம் புல்ஷிட்.  எவளோ ஒரு கேணச்சி என் பொண்ணு கேரக்டரை பத்தி தப்புத்தப்பா பேசினா நீ அதப்போய் ஊரெல்லாம் சொல்லி திரிஞ்சிட்டு இருக்கியா...'

இறுதி வரிகளின் போது சங்கரின் கண்கள் எல்லாம் தெறித்து விழுந்துவிடுவது போல தொண்டைநரம்புகள் புடைத்தெழ அவனறியாமல் கத்திக் கொண்டிருந்தான்.

பார்த்துக் கொண்டிருந்த வேலையை முழுமையாக நிறுத்திவிட்டு அவனை நோக்கி திரும்பிய மனோகரி, கண்ணாடியை கழட்டிவிட்டு தீர்க்கமாகப் பார்த்தாள்.

'ஊருக்குப் போயிட்டா மட்டும் பொண்ணு வளராம குழந்தையாவே நின்னுடப் போறாளா? பீ சென்ஸிபிள்ப்பா.  ப்ளீஸ் பொறுமையா யோசி.  இப்படி கத்தறதில ஒரு பிரயோஜனமும் இல்ல.  வசந்தியோட ரெண்டு பொண்ணுங்களும் காலேஜுக்கு போயாச்சு.  இதெல்லாம் அவங்க கடந்து வந்ததுதான்.  இதை நாம முதல்ல நல்லா டிஸ்கஸ் பண்ணிட்டு குழந்தைகிட்ட பேசுவோம்.  இந்த கத்தல் கீச்சல் எல்லாம் அவகிட்ட செய்யாதே ப்ளீஸ்'

சங்கர் அவளைப் புறக்கணித்துவிட்டு படுக்கையறைக்கு சென்றான். வசந்தியின் இரண்டாவது பெண் போனவருடம்தான் பள்ளிப்படிப்பை முடித்திருந்தாள்.  ஹை ஸ்கூல் ப்ரோம் (Prom)க்காக அலங்கரித்துக் கொண்டு பெரிய லிமோவில் மூன்று ஜோடிகளாக ரோஸ் கார்டன் பார்க்குக்கு சென்றதை எல்லாம் பார்த்தவன்தான்.  மறுநாள் ஈஸ்டன் நகர நாளிதழின் சைட்டில் முழுவதுமாக ப்ரோம் படங்கள் போட்டிருந்தார்கள்.  மொத்தம் நூற்று பதினாறு படங்கள்.  எத்தனை ஜோடிகள் கையைக் கொர்த்துக் கொண்டு, இடுப்பைப் பிடித்துக் கொண்டு, தழுவிக்கொண்டு... நல்லவேளை முத்தம் கொடுக்கிற போஸெல்லாம் இல்லை.  ஒருவேளை போட்டோவை போடாமல் தவிர்த்து விட்டார்களோ..  

நடுநிசியில் நினைத்தாற்ப்போல விழித்துக் கொண்டவன், கதவைத்தட்டிவிட்டு இந்துவின் அறையில் நுழைந்தபோது அவள் அறை விளக்கை அணைக்காமலே தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.  படுக்கையின் மேல் திறந்தபடிக்கு ஒரு லாப்டாப் பாட்டரி பவர் தீர்ந்துபோய் உயிரை விட்டிருக்க, கட்டிலுக்கு கீழே கவிழ்த்தபடிக்கு ஒரு ஐபேட் கிடந்தது. படுக்கையைச் சுற்றி பல்வேறு பொம்மைகள்.  குள்ளநாய்க்குட்டி, நீளக்காதுகளுடன் ப்ளூட்டோ,  அரையடி உயர கரடிக்குட்டி... ஒவ்வொரு பொம்மையும் வீட்டுக்கு வரும்போதே ஒரு பெயருடன்தான் வந்தது.  ஸ்க்ரஃப்ஃபி, டீனா, நோஸி என்று ஏதேதோ பெயர்கள் இந்துவால் சூட்டப்பட்டிருந்தன.  ஆரம்பத்தில் சங்கர் ஒவ்வொரு பெயரையும் நினைவு வைத்துக் கொண்டுதான் இருந்தான்.  இப்போது எல்லாமே அந்நியமாக இருப்பது போல் தெரிந்தது.  எதையுமே தொடுவதற்கு பயமாக இருந்தது.  கொஞ்ச நேரம் கட்டில் காலில் சாய்ந்து உட்கார்ந்தபடிக்கு அந்த அறையையே மனதால் உற்று உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.  

மீண்டும் அவர்களின் அறைக்கு திரும்பி வாயைத்திறந்தபடி தூங்கிக் கொண்டிருந்த மனோகரியின் தோளைப் பிடித்து

'மனோ... மனோ... என்று உலுக்கினான்.

'ஹா... என்ன... என்ன என்று குழறலோடு விழித்தவளின் கண்களில் ஏதோ தேடியவனாக,

'ஒண்ணுமில்லம்மா.  நீ தூங்கு' என்று புரண்டு படுத்துக் கொண்டான்.

'இதென்ன கூத்து.  தூக்கத்திலிருந்து எழுப்பிட்டு தூங்குன்னு' எரிச்சலோடு சிடுசிடுத்தவள் கொஞ்சம் நிதானித்து

'நீ தூங்கவேயில்லயாப்பா' என்றாள்.

மனோகரியின் முகத்தை பார்க்காமல் அறையின் மூலையைப் பார்த்தபடி படுத்துக் கொண்டு பேசுவது சற்று சௌகரியமாகவே இருந்தது சங்கருக்கு.

'பயமா இருக்கு மனோ. சாக்லேட் கறையக் கூட துடைக்கத் தெரியாம தூங்கிட்டிருக்கா குழந்தை.  அவளை நாம சரியா பாத்துக்காம, அவளோட இன்னொசென்ஸை கொன்னுப் போட்டுடுடவமோன்னு பயமா இருக்கு.'

'ஓஹ்ஹ்! இன்னும் ஸ்கூல் மேட்டரையே நினச்சு உழப்பிட்டிருக்கியா நீ?' மனோகரி முதுகுபக்கமாக தலையணையகளை சரியாக உயர்த்தி வைத்துக் கொண்டு சாய்ந்தபடி

'டீன் ஏஜ் வயசுப்பா.  எல்லாத்தையும் க்யூரியசா பாக்கத் தொடங்கிற வயசு.  நீதானே சொல்லியிருக்க... உங்கம்மாவுக்கு பதினேழு வயசில கல்யாணமே ஆயிடுச்சுன்னு.  இந்த செப்டம்பர் வந்தா இந்துவுக்கு பதினஞ்சு'

'என்ன செய்யலாம்கிறே'

கொட்டாவியை மென்று விழுங்கிக் கொண்டே 

'நா மட்டுமென்ன பத்து புள்ளயா பெத்திருக்கேன்.  எனக்கும் குழப்பமாத்தான் இருக்கு.  வசந்தி என்ன சொன்னாங்....'  நிறுத்திக் கொண்டாள் மனோகரி.

'சொல்லு' 

'பொறுமையாப் பேசனும்கிறாங்க.  இது சாதாரண ஆர்வக் கோளாறு சமாச்சாரமா இருக்கலாம்.  இருந்தாலும் இதுதான் சரியான வயசு.  விளக்கமாப் பேசிடற்து பெட்டர்.'

சட்டென பொறுக்க முடியாமல் எழுந்து உட்கார்ந்தவன் 'இந்த பார்.  அவகிட்ட அதை இதைப் பெசி மேலும் குழப்பாத.  நீங்கள்லாம் என்ன ரொம்ப பயமுறுத்தறீங்க.  நீயு, அந்த ஸ்கூலு, பர்னர், வசந்தி.... எல்லாரும் ரொம்ப மிகைப்படுத்தறீங்க'

ஆதுரத்துடன் அவன் தோளைப் பிடித்து சாய்ந்துகொண்ட மனோகரி 'புரியுதுப்பா.  நீ கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ் பண்ணி தூங்கு.  எல்லாம் சரியாப் போயிரும்.  நான் பாத்துக்கறேன்'

சங்கர் எதிலும் நம்பிக்கை இல்லாத ஒரு மனநிலைக்கு வந்துவிட்டிருந்தான்.  

'பதினஞ்சு வயசில உனக்கு என்ன மனோகரி தெரிஞ்சிருந்தது? ' மனோகரியைப் பார்த்து அந்தக் கேள்வியைக் கேட்கும்போது அதே கேள்வி தன்னுள்ளும் ஓடுவதை உணர்ந்து கொண்டான்.

பத்தாவது பரீட்சை முடித்த சம்மர் விடுமுறைகளில்தான் பிரபு, ரஞ்சித் மற்றும் சில பையன்களுடன் கூட்டணியாக சில சாகசங்களில் ஈடுபட்டிருக்கிறான்.  அந்தக் கால சாகசங்கள் பெரும்பாலும் நாலுதெரு தள்ளி சைக்கிள்கடையில் சிகரெட் இழுப்பது. அரைநிமிட முத்தக்காட்சிக்காக ஆங்கிலப் படங்கள் பார்ப்பது என்று சிறிய வட்டத்தில் முடிந்துவிடும்.  

'தேவி காலேஜ் சேந்த சமயம் அது.  நாலஞ்சு வாட்டி பிளாங்க் கால் வந்ததுன்னு வீட்டு ஃபோனையே சரண்டர் பண்ணிட்டார் அப்பா.  ஆறுமாசத்துக்கு ஒரு சினிமா, குமுதம் கூட வீட்டுல வாங்க மாட்டார்' 

மனோகரி மெல்ல சிரித்தபடி

'சஞ்சய்ன்னு ஒரு பையன்.  இந்திக் கிளாஸ்ல கூப்பிட்டு கூப்பிட்டு பேசுவான்.  அவன் ஃப்ரென்ட்ஸ்கிட்ட கெத்து காட்டிக்கிறதுக்கு.  ஆனா டீசன்ட்டான பையன்தான்.  இஸபெல்லா அதுதான் லவ்வுன்னு புக்கெல்லாம் கோட் பண்ணுவா.  அதென்ன எமிலி எலியாட் புக்குன்னுல்லாம் வருமே.  அட்டைப்பட படங்களைப் பாத்தாலே உதறலா இருக்கும்.  படிச்சாலும் பாதி புரியாது.  ப்ச்... பெருசா எதுவும் நினைப்பிலயே இல்ல இப்ப'

'இட் வாஸ் அ ஹார்ம்லெஸ் லைஃப்... மனோ... பேசாம நாம ஊருக்குப் போயிரலாம்.  மீனாட்சிசுந்தரம் புதுசா டேட்டாமார்ட் சர்வீஸ் ஆரம்பிச்சிருக்கான்.  கூப்பிட்டுட்டே இருக்கான்.  இங்க நாய்படாதபாடு சீப்பட்டு கிடக்கிறதுக்கு அங்க பிரமாதமான எதிர்காலம் இருக்கு.  இந்துவுக்கு மிகவும் பாதுகாப்பான இடம்.'

தோளில் சாய்ந்திருந்த தலையைத் தூக்கிப் பார்த்த மனோகரி 'இது ரொம்ப அதிகம்ப்பா.  இந்த டீனேஜ் பிரச்னைகள் எல்லா சூழலிலும் எதிர்கொள்ளத்தான் வேணும்.  நீ இப்பத் தூங்கு.  சனிக்கிழமை நானே அவகிட்ட பேசறேன்.  பேசினா எல்லாம் க்ளியராயிடும் பாரு'

அதுக்கப்புறமும் சங்கர் உறங்கவில்லை.  வெளியே பெருமழை கொட்டத்தொடங்கியிருந்தது.  இலக்கில்லாமல் இணையத்தின் வலைப்பின்னலில் சறுக்கிக் கொண்டிருந்தான்.  கைக்கு அடக்கமான ஒன்பது மிமீ பெரட்டாவா,  தோளில் தூக்கிவைத்துக் கொண்டு சுடும்படியான இருபத்தாறு இஞ்ச் கேன்வாஸ்பேக் எம்சியா என்று படித்துக் கொண்டிருந்தபோது அவனுக்கே அவனைப் பார்த்து பயமாக ஆகிவிட்டது.  அதிகாலை நான்கு மணிக்கு சங்கர் மீனாட்சிசுந்தரத்திற்கு நீள மடல் எழுதினான்.  அவனுடைய புதிய கம்பெனியின் வளர்ச்சியைப் பற்றி விசாரித்து எல்லா நலனும் பெற வாழ்த்திவிட்டு, அடுத்த திட்டங்கள் பற்றி தான் தெரிந்து கொள்ள ஆர்வமாக இருப்பதாக கடிதத்தை முடித்திருந்தான்.  நிச்சயம் ரோஜாக்கள் நிறைந்த பாதையாக இருக்காது.  ஆனால் அதுதான் மனோகரிக்கு, இந்துவிற்கு, அம்மாவிற்கு எல்லாருக்கும் நலம் தரக்கூடியது.  அவர்களுக்கு தன்னால் அளிக்கக் கூடிய சிறந்த பாதுகாப்பு அதுதான். சேஃப்டி.  

'கீச் கீச்' என பறவை ஒலிகள் காதுக்கு மிக அருகே ஒலிப்பதை உணர்ந்து விழித்துப் பார்த்தபோதுதான் கூடத்து சோஃபாவிலேயே அவன் கண்ணயர்ந்து விட்டதை உணர்ந்தான்.  கூடத்து பின்புறம் பால்கனி கதவு திறந்திருந்ததால் விடியலை வரவேற்கும் பறவைக் கூச்சல்கள் அவ்வளவு உரக்கக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.  பால்கனியில் எட்டிப் பார்த்தால், வீட்டின் பின்புற நெடிய புல்வ்ளியைத் தாண்டி தூரத்து மலை முகட்டை பார்த்தபடிக்கு இந்து நின்றிருந்தாள்.  முதல்நாள் இரவின் சுவடு முற்றிலும் விலகி தெளிந்த புத்துணர்ச்சி வானமெங்கும் பரவியிருந்தது.   தனக்கு சூடாக ஒரு கப் காப்பியும், இந்துவிற்கு ஒரு ப்ரோட்டின் பானமும் கோப்பையில் ஊற்றி எடுத்துக் கொண்டு, முந்தைய நாளின் அத்தனை உணர்ச்சிப் போராட்டங்களையும் துடைத்துவிட்டாற்ப் போன்ற மனதோடு, மகிழ்ச்சி ஊற்றெடுக்க

'என்னடா பாக்கிற அங்க' என்றுக் கேட்டுக்கொண்டே இந்துவின் அருகில் போய் நின்றுகொண்டான்..

மின்னல் கீற்றாக சிரித்தபடி 'ரெய்ன்போ' என்று தூரத்தே சுட்டிக் காட்டினாள்.  'பாட்டி போன் பண்ணிருந்தாங்க.  அங்க இப்பதான் ரெயின்போ வந்திருக்காம்.  உடனே என் நினைப்பும் வந்திடுச்சாம்'

'அதுக்காக நீயும் வந்து தேடினியாக்கும்.  அங்க மழை பெஞ்சிருக்குமா இருக்கும்'

'அங்க பாதிதானே தெரியும்.  மீதி பாதி ஹொரைசானுக்கு கீழே போயிரும் இல்லியா. அது இங்க தெரியனுமே'

'ஹ... அப்டி இல்ல.  ரெயின்பொங்கிறது டிஸ்பெர்ஷன்தானே. ' சங்கர் விளக்க வாயெடுக்கும் முன்னர் 'ஐ வாஸ் கிட்டிங் டாடி.  வட்டமான ரெயின்போ பத்தி ட்யூக்கோட ஒரு பிராஜெக்ட் செஞ்சிட்டிருக்கேன். அதான்.... .' மீண்டும் மின்னல் மின்னி மறைந்தாற்ப்போல சிரிப்பு.

காப்பியை உறிஞ்சுக்கொண்டே சிரித்தான். ''யார் ட்யூக்? அந்த டெவெரெக்ஸ் ஃபேமிலியா?  அந்த ஃப்ளோரிடாவிலிருந்து வந்தவங்கன்னு சொன்னியே' திரும்பிப் பார்த்தால் மனோகரியும் அவர்களுடன் சேர்ந்து கொண்டிருந்தாள்.  அதிகாலையின் புத்துணர்ச்சி அத்தனை பேரையும் ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருந்தது.  'மனோ! உங்கிட்ட ஒண்ணு சொல்லனும்.  அப்புறமா பேசுவோம்' என்றான்.

அவன் கையிலிருந்த காப்பி கோப்பையை வாங்கிக் கொண்ட மனோகரி 'நீ இன்னொண்ணு போட்டுக்கோ போ' என்றாள். 

'ஆமாம்மா.  நானும் அவனும் நிறைய ஸ்டோரிஸ் டிஸ்கஸ் பண்ணோம்.  ரெய்ன்போ தீம் ரெண்டு பேருக்கும் ரொம்பப் புடிச்சது.  செம தீம் இல்ல... சர்க்கிளா ஒரு ரெய்ன்போல அப்படியே ஸ்விங் பண்ணீட்டே கலர் கலரா பெயிண்ட் பண்ண... சூப்பர் சாங் ஒண்ணு கம்போஸ் பண்ணிருக்கான்... ;

'ஓ! கிளாஸ் ரூம்லயா பண்ணப் போறீங்க? இடம் பத்துமா?' மனோ கேட்டாள்.  சங்கர் யார் அந்த டெவெரெக்ஸ் என்று தன் நினைவடுக்குகளில் வேகவேகமாக புரட்டிக் கொண்டிருந்தான்.

'ஆடிட்டோரியம்.  மிஸஸ் வார்னர் பர்மிஷன்லாம் வாங்கிட்டாங்க.  ட்யூக்தான் நெட்ல நிறைய தேடி கலெக்ட் பண்ணான்.  யூ வோண்ட் பிலீவ் இட்...' என்று சொல்ல வாயெடுத்தவள் சற்றே தயங்கினாற்ப் போல நிறுத்தினாள்.  பிறகு நிமிர்ந்து பார்த்தவள் 'இட் வாஸ் க்ரோஸ் மம்மி.  நெட்டெல்லாம் ஒரே குப்பை.  ரொம்ப ரொம்ப....'  இந்துவின் அந்த சிலநொடி கூச்சத்தை தாங்க முடியாமல் மனோ முன்னே சென்று அவள் தோளைப் பற்றிக் கொண்டாள்.  சங்கர் என்ன செய்வது என்று புரியாமல் உறைந்து நின்று கொண்டிருந்தான்.  தரையில் தடுக்கி விழுந்த குழந்தையை சமாதானபடுத்த தரையை அடிப்பது போல ஏதாவது அபத்தமாக உளறிவிடுவோமோ என்று பயந்தான்.  

வழக்கம்போல மனோகரிதான் முதலில் சுதாரித்துக் கொண்டு, இந்துவை சுற்றி அணைத்துக் கொண்டு 'ஓ... அப்படி என்னதாம்மா இருந்தது.... எதுவானாலும் எங்ககிட்ட சொல்லு.  வீ வில் எக்ஸ்ப்ளெய்ன்... இட்ஸ் ஓக்கே டா, செல்லம்...'

தலையை நிமிர்த்தி மீண்டும் அதே மின்னல் சிரிப்புடன் 'ஓ!  அதொண்ணும் அவ்ளோ முக்கியமில்ல மம்மி.  முதல்ல கொஞ்சம் ஷாக்கிங்கா இருந்தது.  பட் ட்யூக் கூட இருந்ததால மேனேஜ் பண்ணிட்டோம்.  சம்திங் யக்கி... ஜஸ்ட் நீட் டு ஃபர்கெட் இட்'  

அந்த சில கணங்களை நெருப்பாற்றில் நீந்தி மீண்டு வந்தது போலதொரு பிரயாசையை அவள் அனுபவித்திருந்தா புரிந்தது.  சங்கரனுக்கு தொண்டை அடைத்துக் கொள்ள கண்கள் தளும்பிவிடாமல் இருக்க வேறுபக்கம் திரும்பிக் கொண்டான்.

அம்மா நிமிர்ந்து பார்ப்பது போலவே இருந்தது சங்கருக்கு.

'முழு ஸ்க்ரிப்ட்டும் நேத்தே முடிச்சிட்டோம்மா.  பாட்டி ஃபோன் வரதுக்கு முந்திதான் பாட்டு ட்யூன் போட்டு மெயில் அனுப்பியிருந்தான்.  Path on the rainbow கேக்கறியா மம்மி?'

'நேத்து ஹம் பண்ணிட்டிருந்தியே அந்த ட்யூன்தானே....... ' என்றாள்.

The baby moon, a canoe, 

a silver papoose canoe, 

sails and sails 

in the Indian West...

தூரத்து மலைமுகட்டின் புகை மேகங்களின் பின்னணியில் மனோகரியும் இந்துவும் தோளோடு தோள் அணைத்தபடி பாடியோவில் (patio) பாடிக் கொண்டிருக்க, சங்கர் தன் காமிராவோடு திரும்பி வந்தான்.  

'அப்படியே லைட்டா ரைட் சைடு பாருங்க' என்றபடி போட்டோ எடுக்க ஆரம்பித்தான்.  கணப்பு அடுப்புக்கு மேல் அம்மாவின் புகைப்படத்தின் பக்கத்தில் இதையும் மாட்டி வைக்க வேண்டும் என நினைத்துக் கொண்டான்.  

***

நன்றி : ஸ்ரீதர் நாராயணன்.